Biz nereye gidiyoruz?
Her gün biraz daha "akıllı" cihazlarla kuşatılıyoruz. Telefonlarımız artık bizim adımıza karar veriyor, navigasyon bizi yönlendiriyor, sosyal medya neyi sevmemiz gerektiğini gösteriyor. Ama biz, kendimizi yönetebiliyor muyuz? Bu kadar hız, bu kadar bilgi, bu kadar bağlantı...
Teknoloji ilerliyor, evet. Ama insan ilerliyor mu, yoksa sadece bu ilerlemenin seyircisi mi? Belki de bir şeyler üretmiyoruz artık, sadece "tüketiyoruz". Tüm bu teknolojik gelişmelerin içinde bir "özne" olmaktan çıkıp "nesne" hâline geliyoruz. Bilgiye anında ulaşıyoruz ama bilgeliği kaybediyoruz. Paylaşıyoruz, ama nadiren gerçekten iletişim kuruyoruz.
İkamet ettiğim il olan Siirt'te bir kafenin ya da çayhanenin ortamına girdiğinizde, herkesin kafasının telefona gömülü olduğunu görürsünüz. Yüz yüze sohbetler yerini sosyal medya akışlarına bırakmış; insanlar aynı mekânda ama bir arada değil, dijital ekranların içinde kaybolmuşlar. Oysa buralar, yıllardır dostlukların ve gerçek iletişimin kurulduğu yerlerdi. Şimdi ise herkes kendi dünyasında, teknolojiye hapsolmuş durumda.
Teknoloji bizden hızlı olabilir, bunu kabul edebiliriz. Ama bu hızın bizi sürüklemesine izin veriyorsak, orada durup düşünmek gerekir. Çünkü bazı şeyler, hızlandıkça değil, yavaşlandıkça anlam kazanır. Düşünmek, hissetmek, sevmek, anlamak…
Belki de artık şu soruyu sormalıyız:
Teknolojiyi geliştirmekle meşgulüz ama insanı geliştirmeyi unuttuk mu?
Yoksa tüm bu ilerlemenin sonunda geride kalan tek şey biz mi olacağız?
