Sayılı günler kaldı. ''Ekim'' geliyor. Dünya biraz daha sessiz, biraz daha derin bir nefes alıyor gibi... Yaprakların altın sarısına boyandığı, havanın kokusunun değiştiği bu mevsim, bana hep aşkı, özlemi ve tutkuyu hatırlatıyor. Çünkü sonbahar; vedaların, yeniden kavuşmaların ve kalbin en çok kendini dinlediği zamanların ortaya çıkmasının bahanesidir. Her düşen yaprak, içimizde bir hatırayı fısıldar. Bir özlemin gölgesi geçer gözlerimizin önünden. Belki uzaklarda olan bir sevgiliyi, belki de kalbimizde hâlâ canlı olan bir anıyı… Ama ne olursa olsun, sonbahar her zaman umutla gelir. Çünkü biliriz ki, dökülen her yaprak aslında yeni bir başlangıca yer açar. Ve zaman başlangıçlara kefil olacak. Aşk, Ekim'in sabah serinliğinde gizlidir. Bir dokunuşun sıcaklığında, şehrin sokaklarını süsleyen kahverengi yaprakların arasında saklıdır. Ve tutku; sonbahar rüzgârıyla savrulurken içimizi ürperten ama bir o kadar da hayata bağlayan duygunun sergilenmesidir. Ekim şunu söyler:
"Sev, özle, tutkuyu hisset ve umut et… Çünkü kalbinin sesini duymak için bahanedir, bu mevsim... "
Bu yüzden, sonbaharı yalnızca bir mevsim olarak değil, içimizdeki duyguların en saf hali olarak görürüm ve anlatırım.
