Her şeyi kanıksadığımız gibi bunu da kanıksayacağız. Her şeye alıştığımız gibi buna da alışacağız. Yavaş yavaş körlüğe düşecek, duymazdan geleceğiz. Artık onu da tüketip konuşmaz olacağız.
Bir sonraki vahşet, bir sonraki katliam ve kurbanları öncekileri silip düşürecek gündemimizden. Önce okumaz, konuşmaz, tartışmaz olacağız ve bunu da unutup gideceğiz. Daha az tıklayıp açmadığımız haberler yavaş yavaş haber kanallarımızdan ve haber sitelerinden de silinecek. Kaç kişinin öldüğü kaç hayatın tarumar olduğu hiç kimsenin aklına gelmeyecek.
İnsan nisyanla maluldür derler. Peki ya unutmasaydık diye bazen sizin de aklınıza gelmiştir. Her acıyı ilk günkü şiddetiyle yaşadığınızı ve hiçbir acıyı unutamadığınızı düşünsenize ve bu hafızayla yaşamak zorunda kaldığınızı.
Unutmak zorundayız, yaşamak için ama bu böyle bir şey değil işte. Bu nisyan nimet olanından değil külfet olanından.
Peşinden körlük ve sağırlık getireninden.
Koca bir terör devleti, bir yanda, kendi coğrafyasında insanlık tarihinin en korkunç katliamlarına devam ederken diğer yanda savaşın ateşini daha da genişletip İran'a karşı başlattığı pervasız saldırıları artık kimseyi korkutmuyor bile. İyi mi bu kötü mü? Bazen karar veremiyorum. Külfet mi yoksa nimet mi bu nisyan, bilemiyorum.
Öte yandan bir ruh hastasının, dünyanın neredeyse tümüne uzanıp sallanan parmakları, tehditleri ve şımarıklığı.. Dünya nereye gidiyor? Bunu kendine ve yanındakine sormayan kalmadı. Cevabına ilişkin her bir senaryo o kadar karanlık ve o kadar kirli ki..
Yolda giderken müzik çalardan çalan hafifi neşeli müziğe biraz eşlik edecek az neşelenecek oluyoruz ki yanımda ki 'Ne kadar garip değil mi?' Diyor.
- Nedir garip olan
- Daha yarım saat önce, bu savaş, üçüncü dünya savaşına döner mi diye korkularımızı dışarı çıkarıp tartışıyorduk.
- Şimdi ise Mazhar Fuat Özkan'dan diday diday day
- Yarım saat içinde 3. Dünya savaşını başlatıp bitirdik bile
Bu hıza bu dünya, bu dünyaya biz hepimiz daha ne kadar dayanabiliriz dersiniz?
