Normalin dibini sıyırdık, sıra anormallikte

Neden karşı dururuz hep, bize normal gelmeyene? O duruşun içinde barındırdığı motive edici güç nedir? O gücün varoluş sebebi nedir? Tepkisizliğin bir bedeli mi vardır ki tepkisellik olağandır?

Normal olan her şeyin, her durumun içine düşüp kolayca çıktık da, anormalliğe mi geldi sıra? Hem neydi ki 'anormal'? Hiç düşünüz mü mesela, yüzünüzdeki sahte sizi şekillendiren tüm bu normlar size ait bile değil üstelik. Bir başkasının 'normal'ini ya da 'anormal'ini kanıksamış yaşamaya devam ediyorsunuz! Bir de üstüne 'sizden' olmayanla savaşıyorsunuz!

Siz kimsiniz? Sahiden, kimdiniz siz?

Ben söyleyeyim size kim olduğunuzu.

İçinizde yeşermeye güç bile bulamayan 'gerçek benliğini' uydurulmuş kimi normlara göre şekillendirip yüreğinden gelen esas seslere kulak veremeyen ve buna cesareti dahi olmayan kimsesizlerdensiniz. Sesiniz gür çıkıyor, evet. Kalabalıksınız, evet; lakin yalnızsınız. Yalnızlıktan bile bi haber kimsesizsiniz. Acizsiniz. Öfkelisiniz. Çaresizsiniz. Nefes aldığının bile bilincinde olmayan iradesiz varlıklarsınız.

Üzgünüm; ama siz busunuz.

—-

Henüz çok küçüktüm normları sorgulamaya başladığımda. "Normal olan nedir ki? Şimdi bunu yapsam niye anormal olsun ki? Normali de anormali de belirleyen kim ki?"…

Neydi peki gerçekten 'normal' ya da 'anormal'?

Kime göre neye göre belirleniyordu?

Bir normal, diğer topluma göre normal değilse; o halde bu kavram değişebilir bir şeydi; genel geçer değildi.

Peki genel geçer sayılan normları, norm yapan neydi ya da kimdi?

Tüm bu normları bir kenara itip kendi normalimizi ve anormalimizi belirleyemez miydik?

Aslında bu gayet mümkündü bana göre.

Kendini ve diğerlerini incitmeme; kendinin ve kimsenin hakkına tecavüz etmeme…

Normali de anormali de belirleyen esas çerçevedir bana göre.

KENDİNİ VE DİĞERLERİNİ İNCİTME!

KENDİNİN VE KİMSENİN HAKKINA GÖZ DİKME!

2 rutin kural. 2 sıradan temel kural. Uygulaması kolay olmasa da epeyce mühim olan…