Duygu Asena'nın 13. ölüm yıl dönümü! Duygu Asena kimdir?

Duygu Asena, gazeteci kimliği kadar yazarlığı ile de adından söz ettirdi. Feminist yazar olarak bilinen Duygu Asena'nın ölüm yıl dönümü. Duygu Asena nereli, çocuğu var mı?

DUYGU ASENA KİMDİR?

Gazeteci Asena, 19 Nisan 1946'da İstanbul'da dünyaya geldi. Atatürk'ün yaveri ve dönemin CHP milletvekili olan Ali Şevket Öndersev'in torunudur. Orta öğrenimini Kadıköy Özel Kız Koleji'nde tamamladıktan sonra İstanbul Üniversitesi Pedagoji bölümünde eğitim gördü.

PEDAGOG OLARAK İŞ HAYATINA KATILDI

Kariyerine pedagog olarak başlayan Asena, Haseki Hastanesi Çocuk Kliniği ve İÜ Çocuklarevi'nde çalıştı. İlk yazısı 1972 yılında Hürriyet gazetesinin Kelebek ekinde yayımlandı. Bu tarihten itibaren çeşitli dergi ve gazetelerde gazeteci ve yönetici olarak yer aldı. 1992-1997 yılları arasında TRT-2 televizyon kanalında "Ondan Sonra" isimli bir program hazırlayıp sundu.

MÜSTEHCEN OLDUĞU GEREKÇESİYLE KİTABI YASAKLANDI

Asena, ilk kitabı ''Kadının Adı Yok'' ile adını duyurdu. Kitap müstehcen bulunduğundan 1988'de yasaklandı. Uzun dava süreci sonunda tekrar yayımına izin verildi ve aynı yıl yönetmen Atıf Yılmaz tarafından film haline getirildi. Yazıları ve kitaplarında değindiği temalar nedeniyle feminist yazar olarak tanındı. Başarılı yazar; 1987 '' Kadının Adı Yok'', 1989 ''Aslında Aşk da Yok'', 1992'de '' Kahramanlar Hep Erkek'', 1994 yılında '' Değişen Bir Şey Yok'', 1997 yılında ''Aynada Aşk Vardı'', 2001'de '' Aslında Özgürsün'', 2003 yılında '' Aşk Gidiyorum Demez'' ve 2004'de de ''Paramparça'' kitabını çıkardı.

Duygu Asena, beyin tümörü nedeniyle tedavi gördüğü hastanede 30 Temmuz 2006 tarihinde hayatını kaybetti. Naaşı Zincirlikuyu Mezarlığı'na defnedildi.

DUYGU ASENA SÖZLERİ

Bir kez ve çok güçlü acı çekmek, yaşam boyu kronikleşmiş acıyı çekmekten daha kolaydır.

İnsanlar atmaca gibi, elinden tutarken bile bunu da kendisi için mi yapıyor, ne kadar yüce gönüllü olduğunu göstermek için mi elimden tutuyor diye düşünmek zorundayız.

Kendini yaşamın akışına bırakıp dertlenmekle gelmiyor mutluluk ve özgürlük.

Demek ki hiçbir şey, o an olduğu kadar değerli ve önemli değil. Demek ki en büyük duygular bile yalnız o an için önemli. Demek ki her şey geçebiliyor ve yüzde yüz değişebiliyor. Demek ki hiçbir şey, aslında o denli önemli değil. Demek ki hiçbir şey gerçek değil.

"İnsanın hayatında onun yerine karar verecek birisi olmayınca gerçek gücü ortaya çıkıyor."

Sadakat bir ahlak kavramı değildir. Sadakatsizlik ahlaksızlık, sadakat da büyük bir ahlak belirtisi değildir. Bir fedakarlıktır yalnızca. Herkesin önüne beğeneceği bir başkası çıkabilir. Çok doğaldır bu. Ama onunla birlikte olmamak, esas sevdiğini üzmemek için yapılan bir özveridir. Hepsi bu.

Kimse kimseden bir şeyler istememeli, beklememeli. Hele değişmesini hiç. Bilmiyor musun ki ben değişirsem, senin sevdiğin ben değilimdir artık ve sonra beni sevmezsin.

Yarın, hiç istemediğin bir ortam yerine, çok ama çok istediğin bir yerlerde bulunmak senin elindeyken, ne duruyorsun dedim kendime.

Eğer dönüp gittiğinde arkandan gelmiyorsa, o zaman dönüp giderek doğru şeyi yapmışsın demektir.

Senin gelişinin bile artık benim için hiç önemi yok. Okula bile gidemiyorum ben. Hiçbir şey yok, hiçbir şey gerçek değil. Sonunda sen de benim için böylesi bir acı olacaksan, sen de yoksun.

Mutluluğu ağzımın içinde yuvarlanan konyağın yakıcı tadı gibi tatmak istiyorum, yoğun yoğun.

Karar vermiştim, karar vermenin ne büyük bir mutluluk ve sinir ilacı olduğunu biliyordum.

Bu denli yalnız olmak neyin bedeli diye sorup duruyorum ağlarken. Aynada, yüzümdeki ince çizgilere bakarak, her şeyim var, her şeyim deyip hala bir sıcak elin saçımı okşamasına neden bu denli gereksinim duyuyorum diye kendimi azarlayarak gözyaşları döküyorum. Sevdiğim özgürlüğüm (yalnızlığım) bazen dayanılmaz oluyor. Birisi beni düşünsün, kollarına alsın, sığınacak bir yürek olsun istiyorum, elimden hiçbir şey gelmiyor.