Umutları, çöken kapağın altında kaldı

FATMA KALAY / YAŞAR KARAMAN - Geçen yıl Samsun'daki Eti Bakır İşletmesinde amonyak tankı kapağının çökmesi sonucu meydana gelen kazada yaşamını yitiren Hüseyin Bayrak'ın 4 kızı, anneleriyle kaldıkları dedelerinin evinde kendilerine uzanacak yardım elini bekliyor.

Hüseyin Bayrak'ın eşi Aysel Bayrak (34), tam 1 yıl önce meydana gelen iş kazasının ardından 4 kızıyla kayınpederinin Çarşamba ilçesi Çay Mahallesi'ndeki 3 odalı evine taşındı. Bayrak, AA muhabirine yaptığı açıklamada, acısının hiçbir zaman dinmeyeceğini ancak çocukları için ayakta kaldığını söyledi.

Eşi ölmeden önce ayrı bir evde yaşadıklarını anlatan Bayrak, "Çocuklarımla burada zor durumdayım. Çocuklarımın ihtiyacını komşularım görüyor. Kıyafetlerini, kırtasiye masraflarını komşularım karşılıyor" dedi.

"Evde 7 kişi yaşıyoruz. Sesimin duyulmasını istiyorum" diyen Aysel Bayrak, eşinden kalan ölüm aylığıyla geçinmeye çalıştığını aktardı.

Kaza sonrası görülen davalardan ümitli olmadığını ifade eden Bayrak, şöyle konuştu:

"Çünkü davalarda karşı tarafın avukatları 'tutuklum serbest bırakılsın, 10 aydan beri çocuğunu görmedi' diyor, ya benim çocuklarım... Onlar yine babalarını görürler. Ben her gün çocuklarımı mezara götürüyorum. Babalarıyla konuşturuyorum. (3 yaşındaki Elif Eylül) 'Anne babam gelmeyecek mi' diyor bana. Gelmeyecek diyorum, cennette, biz de yanına gideceğiz diyorum. Çocuklarıma anlatamıyorum. Kendime anlatamıyorum, zor durumdayım. 4 çocuğum var. Kucağımdaki 3 yaşında. 10, 11 ve 14 yaşında kızlarım var. 3'ü okula gidiyor. Her zaman harçlıklarını veremiyorum, her zaman ihtiyaçlarını göremiyorum. Üzüntü duyuyorum. Çünkü babaları olsaydı çadırda bile yaşamaya razıydım ama şu an çocuklarımın ne hakkı varsa istiyorum. Bir tek benimle olmuyor. Dedeleri 70 yaşında, ihtiyaçlarını göremiyor. Benim aldığım 750 lira maaşla hiçbir şey olmuyor."

- "Çocuklarıma tuvalette banyo yaptırıyorum"

Yardım beklediğini dile getiren Bayrak, şunları kaydetti:

"Bu küçücük evde banyo tuvalet bir. Çocuklarıma tuvalette banyo yaptırıyorum. Ev küçük olduğu için çocuğum dersini yapamıyor. Misafirler gelip gidiyor. Eşim ölünce buraya geldik. Burada çocuklarımın ders yapması zor oluyor. Öğretmenleri bana 'Çocuğun rahat ders yapabiliyor mu, ayrı odası var mı' diye soruyor. Öyle sorunca ben de mahcup oluyorum. 'Yok hocam odası' diyorum. Babaları arkalarında olmadığı için çocuklarım rahatlığa ersin istiyorum. Babaları 'ben hamallık yapacağım sizi okutacağım' derdi kızlarıma ama ne yazık ki eşimi hiçbir şey geri getirmez, dünyam yıkıldı. Kurban Bayramı'nda herkes güldü, benim çocuklarım ağladı."